به نقل از «ایران اکونومیست»

سرمربی سابق ایران در بین ۱۸ فوتبالیست بزرگی که سیاستمدار شدند

تاریخ انتشار: ۷ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۷۱۴۸۷۹

برخی ممکن است ناامید شده باشند که سیاست را از فوتبال دور نگه بدارند چرا که فوتبال و سیاست همیشه با هم ترکیب شده‌اند.

به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از فورفورتو، فوتبالیست هایی که سیاستمدار شدند. اینجا فهرستی از شناخته شده ترین افراد فوتبالی را می بینید که پای به عرصه سیاست گذاشتند و سیاستمدار شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

۱. ژرژ وه‌آ

در سال ۲۰۰۵، اندکی پس از پایان جنگ داخلی دوم لیبریا، برنده توپ طلای ۱۹۹۵ اعلام کرد که قصد دارد برای ریاست جمهوری لیبریا نامزد شود. با توجه به محبوبیت او در زادگاهش، مخالفان از او به عنوان یک سیاستمدار بی تجربه و بدون تحصیلات یاد کردند.

ژرژ وه‌آ به الن جانسون سیرلیف که در هاروارد تحصیل کرده بود شکست خورد. این پایان کار نبود. وه آ در سال ۲۰۱۷ بار دیگر نامزد ریاست جمهوری شد و این بار موفق بود. بازیکن قرضی چلسی با کسب ۶۱.۵۴ درصد آرا توانست جوزف بواکای را در دور دوم شکست دهد.

۲- روماریو

روماریو که یکی از بهترین مهاجمان تمام دوران و یک اسطوره برزیلی است نیز وارد دنیای سیاست شد. بازیکن سابق بارسلونا و فلامنگو که زیر پرچم حزب سوسیالیست برزیل ایستاد،  در سال ۲۰۱۰ به مجلس نمایندگان رسید.

اندکی پس از آن جام جهانی ۲۰۱۴ روماریو به مجلس سنای برزیل رسید و بیش از هر نامزد دیگری که تا به حال برای نمایندگی در ریودوژانیرو کاندیدا شده بود، رای کسب کرد. او امروز هم در سمت خود است، اما از سال ۲۰۲۱ نماینده حزب لیبرال است.

۳- جانی ریورا

فقط پائولو مالدینی، فرانکو بارسی و الساندرو کاستاکورتا بیشتر از ریورا برای میلان بازی کرده‌اند که بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۹ در ۶۵۸ بازی پیراهن میلان را بر تن کرده بود.

او ابتدا پس از پایان دوران بازی خود نایب رئیس باشگاه شد اما در سال ۱۹۸۶ به سیاست رو کرد. ریورا سال بعد نماینده حزب دموکرات شد و بعداً به عنوان معاون وزیر دفاع شروع به فعالیت کرد. او در سال ۲۰۰۵ عضو پارلمان اروپا شد.

۴- کاخا کالادزه 

یکی از بهترین بازیکنان تاریخ گرجستان، مدافع سابق میلان بود که در می ۲۰۱۲ کفش‌های خود را آویخت اما فعالیت سیاسی او چند ماه قبل از آن آغاز شد. در فوریه همان سال، کالادزه نماینده مجلس شد. تنها دو هفته پس از انتخابش او به عنوان معاون نخست وزیر و وزیر نیرو منصوب شد. او در حال حاضر به عنوان شهردار تفلیس فعالیت می‌کند و این سمت را به مدت پنج سال در اختیار داشته است.

۵- آندره شوچنکو 

مهاجم افسانه‌ای دیناموکیف و میلان در طول دوران بازی‌اش گل‌های زیادی به ثمر رساند. شوچنکو در حالی که هنوز یک فوتبالیست بود، در اواخر دهه ۱۹۹۰ از حزب سوسیال دموکرات اوکراین حمایت کرد و سپس از ویکتور یانوکوویچ نامزد ریاست جمهوری در سال ۲۰۰۴ حمایت کرد.

مهاجم  اوکراینی پس از بازنشستگی در سال ۲۰۱۲ تلاش کرد وارد پارلمان شود ولی در نهایت نتوانست کرسی پارلمان را به دست آورد و بعداً برای مدیریت تیم ملی به فوتبال بازگشت و سرمربی اوکراین شد.

۶- تی تی کامارا

کامارا مهاجم سابق لنز، لیورپول و وستهام بیشتر روزهای بازی خود را در انگلیس و فرانسه گذراند و پس از بازنشستگی از فوتبال در اواسط دهه ۲۰۰۰ به زادگاهش گینه بازگشت و  در سال ۲۰۰۹، کامارا به عنوان وزیر ورزش گینه منصوب شد.

۷- اولگ بلوخین

رکورددار گلزنی دینامو کیف و اتحاد جماهیر شوروی اولین مربی شد که توانست اوکراین را برای حضور در یک تورنمنت بزرگ در سال ۲۰۰۶ به جام جهانی ببرد و  در ادامه به پارلمان این کشور نیز راه یافت.

۸- هاکان شوکور

رکورددار گلزنی ترکیه  در گالاتاسرای نیز به عنوان یک اسطوره شناخته می شود.

این مهاجم سابق پس از بازنشستگی وارد سیاست شد و در سال ۲۰۱۱ به عنوان عضوی از حزب حاکم عدالت و توسعه، کرسی پارلمان ترکیه را به دست آورد. او دو سال و نیم بعد از حضور در حزب استعفا داد اما به عنوان یک نماینده مستقل در مجلس باقی ماند.

شوکور سپس در سال ۲۰۱۶ دوباره به تیتر خبرها تبدیل شد. چند ماه پس از اتهام توهین به رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در توییتر، حکم بازداشت او پس از متهم شدن به "عضویت در یک گروه تروریستی مسلح" صادر شد. او در حال حاضر در تبعید خود خواسته و در ایالات متحده زندگی می‌کند.

۹- پله

این مهاجم سابق علاوه بر داشتن سمت هایی به عنوان سفیر حسن نیت یونسکو و سفیر سازمان ملل برای محیط زیست، وزیر ورزش برزیل هم بوده است.

او حتی یک قانون به نام "قانون پله" داشت زیرا او به دنبال کاهش فساد در فوتبال برزیل بود اما او در سال ۲۰۰۱ پس از متهم شدن به دست داشتن در یک رسوایی فساد، سمت خود را ترک کرد.

۱۰- جوزف بوزیک

بوزیک که در تصویر بالا پنجمین نفر از سمت راست است، بخشی از "تیم طلایی" مجارستان بود که به قهرمانی در جام جهانی ۱۹۵۴ نزدیک شده بود.

این هافبک که در تمام دوران باشگاهی خود در بوداپست نبود، در سال ۱۹۵۳ وقتی تنها ۲۷ سال داشت، به عنوان عضو مجمع ملی مجارستان انتخاب شد.

او بعداً مدیر تیم ملی مجارستان شد و چهار سال بعد وظیفه هدایت تیم را بر عهده گرفت. با این حال، بیماری او را مجبور کرد تقریباً بلافاصله استعفا دهد و در سال ۱۹۷۸ بر اثر نارسایی قلبی درگذشت.

۱۱- گرزگورز لاتو

برنده کفش طلای جام جهانی ۱۹۷۴ زننده ۴۵ گل برای تیم ملی کشورش است.

او همچنین در سال ۲۰۰۱ به عنوان سناتور حزب اتحاد چپ دمکراتیک وارد دنیای سیاست شد. در ادامه رئیس اتحادیه فوتبال لهستان شد. او در آن سمت، لئو بینهکر سرمربی هلندی را پس از ناکامی لهستان در راهیابی به جام جهانی ۲۰۱۰  به صورت زنده از تلویزیون برکنار کرد. 

۱۲- لیلیان تورام

تورام تقریباً همه چیزهایی را که تا به حال در آن شرکت داشته به دست آورده و برنده شده است، حتی مناظره با نیکلا سارکوزی در سال ۲۰۰۵ که رئیس جمهور فرانسه شد. دو سال بعد، سارکوزی به برنده جام جهانی پیشنهاد داد که نقشی به عنوان وزیر در کابینه او داشته باشد که تورام رد کرد.

۱۳- زیکو 

یکی از بزرگترین فوتبالیست‌های برزیل که بخشی از تیم افسانه ای جام جهانی ۱۹۸۲ بود در سال ۱۹۹۰ وزیر ورزش این کشور شد.

بازیکن سابق فلامنگو اصلاحات زیادی را برای بهبود فوتبال برزیل انجام داد.

پس از دوره‌های مدیریتی مختلف از جمله حضور در ژاپن، عراق و فنرباغچه، زیکو اعلام کرد که قصد دارد در سال ۲۰۱۵ برای ریاست فیفا نامزد شود. با این حال او نتوانست حمایت پنج اتحادیه ملی فوتبال را به دست آورد و به همین دلیل مجبور شد از نامزدی کناره‌گیری کند.

۱۴- مارک ویلموتس

ویلموتس دوران ناموفقی در سیاست بلژیک داشت. پس از آویختن کفش‌های خود در سال ۲۰۰۳، مهاجم سابق بلژیک به عنوان نماینده حزب لیبرال فرانسوی زبان به سنا راه یافت. او در سال ۲۰۰۵ استعفا داد. چهار سال بعد او دستیار سرمربی بلژیک شد، سپس از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ سرمربی بلژیک شد. او بعداً مربی تیم‌های ملی ساحل عاج و ایران بود.

۱۵- رومن پاولیچنکو

پاولیوچنکو در سال ۲۰۰۷، یک سال قبل از پیوستن به تاتنهام، در زادگاهش استاوروپل برای حزب پوتین جایگاهی را به دست آورد.

۱۶- آندره آرشاوین

آرشاوین مهاجم سابق زنیت و آرسنال در انتخابات شورای منطقه ای سال ۲۰۰۷ نامزد شد اما قبل از اینکه رای داده شود کنار رفت. او در سال ۲۰۱۸ کفش‌های خود را آویخت اما از آن زمان به سیاست بازنگشت.

۱۷- آلبرت گودمونسن

گودموندسون در رنجرز، آرسنال، نانسی، میلان، پاریس و نیس بازی کرد.

این مهاجم سابق در سال ۱۹۷۰ وارد عرصه سیاسی شد و به حزب استقلال پیوست و عضو شورای ریکیاویک شد. او سپس چهار سال بعد، قبل از انتصاب به عنوان وزیر دارایی در سال ۱۹۸۳ و وزیر صنعت در سال ۱۹۸۵، به عنوان نماینده مجلس انتخاب شد.

۱۸- سول کمپل

مدافع میانی پورتسموث، آرسنال و تاتنهام کمپبل در سال ۲۰۱۴ فاش کرد که در حال بررسی نامزدی برای انتخابات و ورود به دنیای سیاست است.  او به دنبال رای "سیاه‌ پوستان" برای محافظه‌کاران است.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: فوتبال و سیاست

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: فوتبال و سیاست دست آورد سال ۲۰۰۵ مهاجم سابق جام جهانی او در سال سال بعد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۷۱۴۸۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انتقاد تند ستاره سابق از مدیران بایرن: شما چه‌کاره هستید!

به گزارش "ورزش سه"، بایرن مونیخ در انتخاب جانشین توماس توخل برای فصل آینده به بن‌بست رسیده است. رالف رانگنیک هم مانند ژابی آلونسو و یولیان ناگلزمان در تیم فعلی خود ماندگار شد و به باواریایی‌ها جواب رد داد.

توماس هیتسلسپرگر، ملی‌پوش سابق آلمانی، در پستی از مدیران بایرن و نحوه رفتار آنها برای یافتن و به توافق رسیدن با مربی جدید انتقاد کرد. او نوشت: «من نمی‌فهمم چرا افراد در بايرن اینقدر احساس مسئولیت می‌کنند که حتما باید اطلاعاتی درباره مربی ارائه دهند و حتی با نامزدهای ممکن صحبت کنند. هاینر رئیس باشگاه است، اولی هوینس رئیس افتخاری است. مکس ایبرل مدیر ورزشی است و بنابراین او مسئول است، هیچکس دیگری مسئول انتخاب مربی نیست جز او.»

عصر سه‌شنبه هربرت هاینر توافق با رانگنیک را تایید کرده بود و در مصاحبه‌ای گفته بود: «ما در حال مذاکره خوبی با رالف رانگنیک هستیم و توافق نزدیک است.» یان کریستن درسدن، مدیر عامل باشگاه هم در همان روز گفت: «به‌زودی تصمیم خواهیم گرفت، مربی جدید خیلی زود معرفی می‌شود.»

چهار روز قبل هم هوینس تایید کرده بود که رانگنیک گزینه نهایی آنهاست و در یک مصاحبه قبل‌تر هم از توماس توخل، سرمربی فعلی، انتقاد کرده بود که حواشی زیادی را به وجود آورد و گفته می‌شود این حواشی در پاسخ منفی رانگنیک تاثیرگذار بوده است، چراکه سرمربی اتریش با دیدن این حواشی تصمیم گرفته کار کردن تحت فشار در بایرن مونیخ را قبول نکند.